«Η ιστορία ένα μόνο νόμο γνωρίζει.

Το νόμο να κυνηγάει το ψέμα και να παρουσιάζει την αλήθεια»,

Τάκιττος

ΑΔΙΑΨΕΥΣΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

Για τη διεξαγωγή συμπερασμάτων για την Εθνική Αντίσταση των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών

Του Κώστα Ζαφειράτη

Κατά τη διάρκεια της χρονικής περιόδου 1940-45, όπως όλοι οι λαοί της Ευρώπης και ο Βορειοηπειρωτικός λαός τάχθηκε κατά του φασισμού και προσπάθησε να δώσει ταυτόχρονα λύση στην τριπλή κατοχή Ιταλών, Γερμανών και Αλβανών.

Μέσα στο θολό τοπίο της εποχής συνέβησαν όμως πολλά. Η προπαγάνδα των τότε αριστερών και αριστεριζόντων δυνάμεων (αλβανικών, αλλά και μειονοτικών) και οι διάφορες πολιτικοϊδεολογικές τάσεις βυσσοδομούσαν στο σκοτάδι των χρόνων εκείνων για την επιτυχία των στόχων τους.  Με τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς που διέθεταν τα κομμουνιστικά κόμματα (Ελλάδας και Αλβανίας) και με τις προσωπίδες των ΕΑΜ (ελληνικό και αλβανικό) κατάφεραν να προσελκύσουν αρχικά έναν μικρό αριθμό νέων Βορειοηπειρωτών και να τους εντάξουν στις γραμμές του αλβανικού ΕΑΜ.

Στη συνέχεια και περί του τέλος του πολέμου, οι γραμμές του αλβανικού ΕΑΜ «γέμισαν» με Βορειοηπει­ρώτες, λόγω της αναγκαστικής επιστράτευσης που κήρυξε ο παμπόνηρος Ε. Χότζα μετά το Μάιο του 1944 στις περιοχές μας, αφού είχε προηγηθεί ένα σφοδρό κύμα τρομοκρατίας στα χωριά μας από τα παρτιζάνικα τάγματα και τους «κόκκινους κομισάριους» εκτελώντας επί τόπου και με συνοπτικές διαδικασίες («λαϊκά δικαστήρια») πολλούς προκρίτους των χωριών μας, οι οποίοι ήταν γνωστοί ως εθνικόφρονες και που με την επιρροή τους προέτρεπαν τους νέους Βορειοηπειρώτες να στραφούν προς τις γραμμές του Ναπ. Ζέρβα και να μην εμπιστεύονται την αλβανική προπαγάνδα, αν και αυτή γίνονταν από χείλη Βορειοηπειρωτών και είχε ταυτόχρονα κομμου­νιστικό προσωπείο.

Επαληθεύτηκαν οι εθνικόφρονες αυτοί πατριώτες με τη λήξη του πολέμου, αλλά και με το 50χρονο σκοτάδι που μας έριξαν με δική τους υπαιτιότητα και απίστευτης εθνικής ελαφρότητας οι «κόκκινοι κομισάριοι» Βορειοηπειρώτες, που ασπάστηκαν τότε την αλβανική προπαγάνδα μέχρι βλακείας χωρίς επιφύλαξη και έκαναν, όπως αρέσκονται ακόμα σήμερα να λένε «Εθνική Αντίσταση», απελευθερώνοντας όμως την… Αλβανία αλλά σκλαβώνοντας την Βόρειο Ήπειρο κάτω από την κομμουνιστική δικτατορία.

Το «γέμισμα» των γραμμών των παρτιζάνικων αλβανικών ταγμάτων με Βορειοηπειρώτες παρτιζάνους έγινε επί το πλείστον με εξαναγκασμό, εκφοβισμό  και όχι αθρόα συνει­δητά και με «χαρές μεγάλες», όπως μας τα παρουσιάζουν σήμερα αλλά και τα προηγούμενα χρόνια κάποιοι εντεταλμένοι κομμουνιστές Βορειοηπειρώτες καθώς και σημερινοί απολογητές τους, θέλοντας να δοξάσουν τον αγώνα τους και να κρύψουν το μεγάλο εθνικό τους έγκλημα.

Όλοι αυτή η συνεχιζόμενη προπαγάνδα έχει ως σκοπό, όχι τη μετάνοια, αλλά να δικαιολογήσει τη βλακώδη υποταγή και τη δειλία των ηγεσιών (όχι των απλών αγωνιστών) του βορειοηπειρωτικού παρτιζάνικου κινήματος στους Αλβανούς, αλλά και να αποκρύψει, να παραποιήσει και να πλαστογραφήσει την πραγματική ιστορία των χρόνων εκείνων. Παρουσιάζοντας πως τότε ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός «οικιοθελώς έσπευσε να πέσει στην αγκαλιά του αδελφού αλβανι­κού λαού» για να γλιτώσει από τα νύχια του καπιτα­λισμού και να απολαύσει για τα 50 μετέπειτα χρόνια την… κόλαση του «αλβανικού παραδείσου».

Με περίσσιο θράσος ακόμα δεν μπορούν ούτε οι σημερινοί απολογητές τους, να παραδεχτούν την εθνική τους μειοδοσία. Τα κομουνιστικά απομεινάρια του παρελθόντος δίνουν σήμερα πιο σκληρά από ποτέ τον δικό τους αγώνα. Δοξάζοντας ακόμα και τώρα, μέσο των βιβλίων, διηγημάτων, ποιημάτων, μελετών και των δήθεν «παραδοσιακών μας τραγουδιών», τους κομισάριους παρτιζάνους που βύθισαν την Βόρειο Ήπειρο ακόμα πιο βαθιά στη κομουνιστική σκλαβιά.

Πολλά τραγούδια γράφτηκαν επί Χότζα για τον παρτιζάνικο αγώνα και τους «ήρωες» του. Αυτά τα τραγούδια όμως που τα αναφέρουν σήμερα ως δημοτική παράδοση των Βορειοηπειρωτών, δεν έχουν στην πραγματικότητα καμία σχέση. Δεν είναι αυτά τα τραγούδια η παράδοση μας. Εσκεμμένα τα προβάλουν σαν παράδοση, με στόχο και σκοπό να λησμονήσουμε την πραγματική ελληνική  παράδοση και τα δικά μας παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια. Ακόμα και σήμερα, όλοι αυτοί οι «σύγχρονοι κονδυλοφόροι και κομισάριοι»  δεν έχουν να πουν ούτε ένα λόγο καλό για τους πραγματικούς ηγέτες και αγωνιστές του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Δεν γνωρίζουν τον αγώνα του ΜΑΒΗ περί εθνικής δικαίωσης, ή δεν τους συμφέρει να τον αναφέρουν;

Γιατί αν αναφέρουν το ΜΑΒΗ, θα πρέπει να αναφέρουν και τους αγώνες του, τους στόχους του, τα πιστεύω του. Αλλά αν αναφέρουν αυτά θα δείξουν την δική τους γύμνια και προδοσία. Θα πρέπει να λογοδοτήσουν γιατί οι αρχηγοί του ΜΑΒΗ και οι υποστηρικτές της κυνηγήθηκαν, φυλακίσθηκαν και δολοφονήθηκαν, στην πλειοψηφία τους από τους Βορειοηπειρώτες κομμουνιστές κομισάριους. Θα πρέπει να λογοδοτήσουν για το ποιος σκότωσε τον Γρηγόρη Λαμποβιτιάδη και γιατί. Ποιος σκότωσε, με φρικτό και απάνθρωπο τρόπο, τον Γιώργο Λίτσα, τον Γιάννη Καραθάνο και τον Θεοδόση Λαζάκη.  Ποιος στην πραγματικότητα ευθύνεται για την πυρπόληση πολλών χωριών μας  την περίοδο εκείνη.

Μια σειρά εγκλημάτων για τα οποία θα πρέπει να μας πουν οι σημερινή υμνητές του Λευτέρη Τάλιου, του Σπύρου Τζιά,  του Γιώργου Κώτσια κ.α. Αν είναι περήφανοι που μας καταδίκασαν με την υποταγή στην Αλβανική κομμουνιστική δικτατορία.

Αντί της συγνώμης, συνεχίζουν με άκρως προπαγανδιστικό τρόπο και με καθαρούς σκοπούς, σπιλώνοντας τις ηρωικές φιγούρες των αγωνιστών του ΜΑΒΗ  προσπαθούν να διατηρήσουν τις κούφιες δόξες που έδωσε η Αλβανία για δικούς της σκοπούς καθαρά αντιβορειοηπειρωτικούς, (άρα για μας αντεθνικούς) σε κοντόφθαλμους ηγετίσκους του βορειοηπειρωτικού παρτιζάνικου κινήματος, που βοήθησαν ηθελημένα ή μη στα χρόνια 1943-44 τους Αλβανούς να «μαντρώσουν» κυριολεκτικά όλους εκείνους τους Βορειοηπειρώτες που σκέφτονταν με τη λήξη του πολέμου την εθνική αποκατάσταση. Δεν αμφιβάλω  πως όλοι αυτοί οι κονδυλοφόροι, συγγραφείς, μελετητές οι ποιητές, δεν γνωρίζουν τι ακριβώς θα πει Εθνική Αντίσταση και εθνική αποκατάσταση, αλλά προς γνώσιν της ιστορίας θα δημοσιεύσουμε στα επόμενα φύλα τον αγώνα για Εθνική Αντίσταση και Εθνική Δικαίωση που έδωσε το ΜΑΒΗ. Θα δημοσιεύσουμε τη ζωή και το έργο των μελών και αγωνιστών της ΜΑΒΗ. Ξεκινώντας από το παρών φύλλο, παρουσιάζομαι ολίγα για το ΜΑΒΗ. Κορυφαία οργάνωση στο χώρο των εθνικών ομάδων αντίστασης κατά της φασιστικής κατοχής υπήρξε το Μέτωπο Απελευθερώσεως Βορείου Ηπείρου (ΜΑΒΗ). Ιδρύθηκε από το 1942 από τους Αναστάσιο Κοκαβέση,  Βασίλη Σαχίνη,  Γεώργιο Τάσσιο, τον Ηλία Κώνστα και τον Σπύρο Ντάσιο. Πρώτος  προεδρεύων ανέλαβε ο Ντάσιος.  Ο πραγματικός όμως ηγέτης της ΜΑΒΗ, ήτανε ο Βασίλης Σαχίνης, ένας θερμός πατριώτης, που αγωνίστηκε σθεναρά σε όλη του ζωή για την απόκρουση των στοιχείων αφελληνισμού της Βορείου Ηπείρου. Το ΜΑΒΗ είχε σκοπό τόσο την αντίσταση κατά των Γερμανών, Ιταλών και Αλβανών κατακτητών, προς υποβοήθηση του συμμαχικού αγώνα, όσο και την προετοιμασία για την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου. Με απόλυτη μυστικότητα συγκροτήθηκαν επιτροπές κατά επαρχία και αποφασίστηκε η συγκρότηση ένοπλων τμημάτων αντίστασης, η ανεύρεση πόρων, η μύηση ικανών στελεχών, ι ίδρυση τριμελών επιτροπών σε κάθε χωριό και τέλος η συγκρότηση ομάδων πληροφοριών και περίθαλψης των εκτοπισθέντων και των θυμάτων της αντίστασης. Δυστυχώς η προσπάθεια του ΜΑΒΗ είχε να αντιμετωπίσει τόσο τη βία και την τρομοκρατία του φασιστικού Μπάλι Κομπετάρ όσο και αυτή του αλβανικού ΕΑΜ.  Στην πορεία προστέθηκε στους πολέμιους του ΜΑΒΗ και το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ το οποίο είχε λάβει τις αποφάσεις του: Πάση θυσία να διαλυθεί έστω και δια της βίας το ΜΑΒΗ. Γι’ αυτό το λόγο τον Ιούνιο του 1943, ο ΕΛΑΣ Φιλιατών και Πωγωνίου αποστέλλει ομάδα στελεχών (τους κομμουνιστές Κυργιάννη–Γιάνναρη, Παπαδημητρίου, Βλάχο, Έξαρχο) για να βοηθήσει το Αλβανικό κομουνιστικό ΕΑΜ στη διάλυση του ΜΑΒΗ και την προσέλκυση Ελλήνων Βορειοηπειρωτών στις τάξεις του.  Δια της βίας είπε το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ να διαλυθεί το ΜΑΒΗ. Έτσι δεκάδες στελέχη του ΜΑΒΗ, δολοφονούνται και μεταξύ αυτών και το ηγετικό στέλεχος του ΜΑΒΗ, Ντάσιος. Καίγεται η Γλύνα που ήταν το οχυρό του ΜΑΒΗ και εκτελούνται δεκάδες κάτοικοι υποστηρικτές του. Στη συνέχεια δολοφονούνται στις 18 Νοέμβρη 1943,  μετά από φρικτά βασανιστήρια ο Γ. Τάσος και ο Β. Σαχίνης. Ιερές μορφές του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Όμως οι σκοτωμοί δεν έχουν τέλος. Σκοτώνονται από το Κομμουνιστικό Κόμμα, ο Γιώργης Μπολάνος από Χιμάρα στις 3 Δεκεμβρίου 1943, ο Κ. Κιτσούλης τον Απρίλιο του 1944, ο Στέφανος Γκικόπουλος και ο πρόεδρος των Δρυμάδων Γ. Μάρκος, ο Μήλιος Σπυρομήλιος το καλοκαίρι του 1944. Ο Σπυρομήλιος εκτελέστηκε από Βορειοηπειρώτη κομμουνιστή ως «εχθρός του λαού». Την τελευταία στιγμή διαφεύγουν οι Ντούνης και Κοκαβέσης.

Σήμερα, τα στελέχη του ΜΑΒΗ, Γιώργος Μπολάνος, Ανδρέας. Δήμας, Σκούρας, ιατρός Στέφανος Πάνος Χιμαριώτες, Γιάν­νης Καραθάνος από το Λαζάτι, Χρήστος Μπάμπης από το Μεσοπόταμο, Βασίλης Μηλιώρης από το Βρυώνι,  Σωτήριος Σκεύης από τα Καλύβια, ο Γκιζέλης από το Μεμούσμπεη, Βασίλ. Μαρτόπουλος από το Κακοδίκι, Μιχαήλ Κυρίτσης από το Δέλβινο, Αρχιερατικός Επίτροπος Πρεμετής Αλέξανδρος Οικονόμου, οδοντίατρος Λαμποβιτιάδης, Καθηγητής της θεολογίας από τη Σωπική Ευ­θύμιος Γκίκας, ο Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης από Επισκοπή, Χρήστος Γκίνης δικηγόρος από τη Βάνιστα, Αθανάσιος Πάντος από το Σωπίκι, Αριστοτέλης Χαρμπάτσης δάσκαλος από τη Δίβρη, Βασίλης  Σαχίνης, Μιχάλη Λάμπρος, Λάμπη Παπάς, ο Γιώργης Τάσιος από το Λεσκοβίκι δάσκαλος Θεοδόσης Λαζάκης από την Πέπελη και εκατοντάδες άλλοι πού αντίκρισαν με θάρρος και χαμόγελο το θάνατο από τα βόλια των εκτελεστικών απο­σπασμάτων των οπαδών του δυνάστη Εμβέρ Χότζα ζητούν δικαίωση.

Στη συνέχεια ο «Ε» θα δημοσιεύσει και ονομαστι­κούς καταλόγους με τα ονόματα των αγωνιστών, που αγωνίστηκαν πραγματικά για τον Ελληνισμό της Β. Ηπείρου, καθώς και λίστες θυμάτων του αλβανικού καθεστώτος, που επέβαλαν οι συναγωνιστές  και οι μέντορες των σημερινών απολογητών

Κ6